کارزار سه‌شنبه‌های نه به اعدام، از درون رنج اعدام و از مرکز هراس‌افکنی نظام یعنی زندان برخاسته است. کنش زندانیانی که برخی از آن‌ها بیش از دو دهه است شاهد اعدام‌های هفتگی در زندان بودند و برخی افزون بر شاهد این رنج برای دیگران، خود از خانواده‌های اعدامی‌ها هستند. کنشی یگانه که برچیدن مجازات اعدام را برای همه و همیشه آماج قرار داده است.

«بیداران» همچون از آغاز یکی از سرفصل‌های خود را برچیدن «مجازات اعدام»‌ تعریف کرده است، امروز این سرفصل به فصل تازه‌ای برای خواستی مردمی تبدیل شده است. با چنین رویکردی همکاران «بیداران» در این‌باره به گفت‌وگو نشستیم و رویداد تاریخی سی خرداد ۱۳۶۰ را بررسیدیم.

بیداران، هم‌صدا با خانواده‌های محکومان به اعدام که روزها و شب‌های پر رنجی را می‌گذارنند، با گذری بر پرونده‌‌های قضایی آن‌ها، هشدار می‌دهد که جان این زندانی‌ها در خطر است و خواهان حفظ جان و کرامت انسانی آن‌ها است.

کارزارهای زیادی برای مقابله با اعدام تشکیل شده که بخشی از آن به خاطر اعدام‌های سیاسی‌ای است. سالها طول کشید تا خانواده‌های عزیزانی که اعدام شده بودند آمدند روایت خودشان را بیان کردند و دادخواهی کردند و توانستند جامعه را با خودشان همراه کنند که هر کسی حق اظهار نظر دارد، حق مخالفت دارد و قرار نیست که هر کسی که اظهار نظر می‌کند، اعدام شود یا حتی حبس و زندانی، یا تحت تعقیب و آزار قرار بگیرد.

پیش از اعدام ده زن بهایی در شیراز و به مدت سه سال، صدها زن ِ فعال سیاسی و منتقد ایرانی در شهرهای مختلف کشو، از آن میان در زندان بدنام اوین در تهران، اعدام شدند
با این حال، بنا بر کاووش‌های من، اعدام ده زن بهائی به تاریخ ۲۸ خرداد ۱۳۶۲، در شیراز می‌تواندهمچون نخستین اعدام جمعی زنان در تاریخ معاصر ایران نگارش شود.

اما اعدام پایان کار و داستان نبود. بعد از گذشت چند ماه قبرستان بهاییان همدان بنام گلستان جاوید، با خاک چنان یکسان شد و سپس ساختمانی بر روی ان بنا گردید که اثری از دفن شدگان باقی نماند. هنوز بعد از گذشت سالها با مرور خاطرات و اتفاقات بعد از اعدام و نبود پدر و محروم ماندن از تحصیل چنان قلبم از درد در سینه به‌تنگ می‌آید که گفتنی نیست. حتی جایی باقی نماند که برای آرامش خود به مزارشان برویم و دعا و نیایش کنیم.

حاکمان گمان نبرند می‌توان با تشدید خشونت و سیاست مشت آهنین به ساحل امن و آرامش رسید و بر کرسی قدرت ماند. مگر اعدام و حبس و محرومیت مانع از خیزش‌های متعدد پیشین و امروز شده که تصور می‌شود قتل و اعدام معترضان جوان آن‌ها را از ادامه تلاش برای ساختن زندگی بهتر و ایرانی آباد و آزاد باز خواهد داشت؟

ما خانواده های زندانیان سیاسی اعدام شده در دهۀ ۶۰ و تابستان ۶۷ این جنایت‌ها را محکوم می‌کنیم. خواهان توقف فوری احکام اعدام و آزادی بدون قید و شرط تمام زندانیان سیاسی و دستگیرشدگان اعتراضات اخیر هستیم.

خبر اعدام محسن شکاری چون پتکی بر سرمان فرود آمد و کابوس دهه‌ی شصت را بار دیگر در ما زنده کرد. این اعدام شتاب‌زده در یک دادگاه فرمایشی و ناعادلانه و تنها با استناد به اعتراف اجباری، که خود مصداق شکنجه است، قتل حکومتی و جنایت محسوب می‌شود.

جمهوری اسلامی می تواند به خود ببالد که در سالهای گذشته در آمار اعدام جزو کشورهائی بوده که بالاترین مقام؟! را - در دوسال گذشته بعد از چین مقام دوم- داشته اند و در اعدام نوجوانان ایران گوی سبقت را ربوده است.
«بنگرید، تامل کنید و بیندیشید! آیا گمان دارید درس عبرت است اعدام؟ چرا؟ به خاطر آنچه می آموزد؟ مگر چه می آموزید با این درس عبرت؟ این را که نباید کشت؟ نباید کشت را چگونه می آموزید؟ با کشتن؟ من در تاثیر مستقیم یا غیرمستقیم مجازات مرگ تامل کرده ام. چیست معنایش؟ هیچ، جز عملی نفرت انگیز و (…)