دست‌اندرکاران این رسانه می‌گویند که داستان رنج خانواده زندانیان، به‌ویژه زندانیان زیر حکم اعدام، یکی از موضوعاتی است که قرار است در بامداد بی‌دار بازگو شود: «قربانیان اعدام تنها کسانی نیستند که جان‌شان گرفته می‌شود؛ هر اعدام، موجی از درد و رنج در دل جامعه می‌پراکند.

حسین برازنده، زهرا افتخاری، مرتضی علیان نجف‌آبادی، امیر غفوری و سیدمحمود میدانی را پیش از مجید شریف، پروانه و داریوش فروهر، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، کشتند. اما چون که آن قتل‌ها بازتاب گسترده‌ای نداشت و مسئولان حکومتی سعی در پنهان‌کاری داشتند، قتل‌های سیاسی مشهد بازتاب چندانی پیدا نکرد.

پدیده تراژیک مسخ انسان، محصول تیره‌ترین دوره‌ی تاریخ معاصر ایران است، محصول دهه‌ی شصت که در آن هر ناممکنی ممکن گردید. خفقان از زندان‌ها پا بیرون گذاشت، چنان مهیب بود که توانست حس هم‌دردی را در جامعه فلج کند و به افسردگی جمعی و بی‌تفاوتی دامن زند.
نباید بگذاریم تکرار شود.

اگر دوره گذاری را تصور کنم، که قرار است آینده‌ای عادلانه و آزاد برای جامعه ما فراهم کند، در آن دوره من حداکثر تلاش خود را خواهم کرد که از خشونت و از خشم که می‌تواند تبدیل به ویرانی و درد و زجر دوباره شود، جلوگیری کنم. این برای من یک تعهد و وظیفه اخلاقی نسبت به آن آینده‌ای است که می‌توانم به آن امید ببندم. برای من که در اوان جوانی شاهد امیدواری جامعه بودم و اینکه چطور آن امید در آتش انتقام و خشونت و جزمی‌گرایی و رفتارهای حذفی، تبدیل به کابوس و جهنمی شد که همچنان ادامه دارد، مهم درس گرفتن از آن تجربه و جلوگیری از تکرار آن است.

مهم‌ترین هدف احتمالی در پس تعطیلی گوهردشت و قزل‌حصار این است: از بین بردن آثار جنایت و مکان‌های حافظه. در و دیوار این زندان‌ها بر جنایت­‌های هولناک دهه ۶۰ شهادت می­‌دهند.

در این قسمت به خاوران می‌رویم و از جایی حرف می‌زنیم که مدت‌هاست وزارت اطلاعات، با دفن شهروندان بهایی در آنجا، روند حذف هویت این قبرستان را وارد مرحله تازه‌ای کرده. در این قسمت از یک شهربازی حرف می‌زنیم که خانواده‌ها برای اولین بار اسم خاوران را آنجا شنیده‌اند. تا حالا شنیده‌اید کسی از یادآوری خاطرات شاد و قشنگ کودکی‌اش هم حالش به هم بخورد؟ در این قسمت با این موضوع آشنا خواهید شد.
https://www.radiofarda.com/a/32544354.html

شاید طعن تاریخ است که حکومتی که در گورستان با سخنان خمینی پایه گذاشته شد، در گورستانی دیگر پایه‌هایش به لرزه درآمده است؛ در آیچی سقز. شعار "ژن، ژیان، ئازادی" در ایران از آن آرامستان زاده شد.

وقتی می‌گویم روی‌گردانی همین است که در طی بیست روز گذشته این اتفاق تلخ افتاده است. هر شب خانواده‌های ما و بهاییان با آشفتگی می‌خوابیم و با سراسیمگی بیدار می‌شویم. در این مدت، دریغ از یک موضع‌گیری نیروهای سیاسی داخل و خارج کشور، دریغ از نهادهای حقوق بشر داخلی و خارجی، همایش برگزار کردند، راهپیمایی برگزار کردند، در جلسات متعدد شرکت کردند، یک کلام در این‌باره صحبت نکرده‌اند. این رویگردانی است.

جمعی از خانواده‌های زندانیان سیاسی کشته شده در دهه شصت و بهائیان شامگاه پنج‌شنبه ضمن برگزاری نشستی مجازی برای آغاز «کارزار ماندگاری خاوران»، اقدام وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی در فشار بر خانواده‌های بهائی برای دفن درگذشتگان خود در محل گورهای دسته‌جمعی زندانیان اعدام شده در کشتار ۱۳۶۷ را محکوم کردند.

نمایندگان بهشت زهرا می‌خواهند مجبورشان کنند عزیزان خود را در محل گورهای دسته‌جمعی خاوران دفن کنند. بهاییان برای همه متوفیان احترام قائلند. بگذارید عزیزان‌شان با عزت دفن شوند».