در این پاره‌ی دوم که می‌خوانید، همچون پاره‌ی نخست، کسانی چیزهایی را افشا کرده‌اند یا برای نخستین بار گفته‌اند یا برای نخستین بار است که شما با این سخن‌ها آشنا می‌شوید. نقد حق است، اما به باور من روا نیست که به آن کس که زبان گشوده بتازیم به صرف آنکه چرا تا امروز سکوت کرده. کاش از یاد نبریم که ممکن است این تاختن‌ها شاهدان و آگاهان را به سکوت وا دارد تا دیگر رنج به سخن درآمدن را به جان نخرند. توانایی‌های انسان‌ها متفاوت است. گذشته‌‌هامان و آنچه بر ما رفته به رغم شباهت‌ها از هر کدام از ما انسانی (…)

دانسته‌های ما درباره‌ی قتل‌های سیاسی - حکومتی از نادانسته‌هایمان بسی کمتر است. بی‌تردید نقش اصلی را حکومت، یعنی آمر و سازمان‌دهنده‌ی قتل‌ها، بازی کرده است، با لاپوشانی نظام‌مند و سلب کردن حق دانستن. پافشاری بر حقیقت و عدالت درباره‌ی قتل‌های دگراندیشان و روشنفکران و هر قتل حکومتی یا سیاسی دیگر وظیفه‌ای‌ست که دادخواهان و بازماندگان به دوش می‌کشند. از همین رو از هر کسی که حفره‌ای در هر جای این سلسله‌مقالات می‌بیند خواهش می‌کنم به ما اطلاع دهد و ما را در نزدیک‌تر شدن به حقیقت که راه دادخواهی نیز هست همراهی کند.

از مرگِ مجید شریف، پروانه اسکندری، داریوش فروهر، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، ۲۶ سال گذشت. آنچه در زیر می‌آید تنها چند هفته پس از کُشتار مجید شریف، پروانه اسکندری، داریوش فروهر، محمد مختاری و محمدجعفر پوینده، به رشته‌ی نگارش درآمد و در نشریه‌ی آرش شماره‌ی ۶۹ (دی ۱۳۷۷) چاپ شد. در بیستمین سال مصیبت نیز تارنمای عصر نو آنرا انتشار داد ( آذر ۱۹۷۷) و اینک در بیست‌و ششمین‌ سال مصیبت، بیداران به نشر آن برآمده ‌است

یکی از این ایستادگی‌ها، تلاش هر ساله‌ی ما بوده است برای برگزاری آیین یادبودِ کشته‌شدگان. امسال نیز، با وفاداری به این سنتِ هر ساله در سالروزِ قتل سیاسی داریوش و پروانه فروهر در خانه و قتلگاه آنان گردهم می‌آییم، در مکانی که همزمانی ناممکن مأمن و مسلخ شده است. یادآور زندگی و تلاش دو مبارز سیاسی، یادآور سرکوب و خشونت سیاسی در سرزمین ما

روایت سیما صاحبی از قتل سیاسی همسرش محمدجعفر پوینده، عضو جمع مشورتی کانون نویسندگان ایران و مترجم اعلامیه جهانی حقوق بشر، در نشریه آزادی بیان در آذر ۱۳۹۰

در مقابل اما فکر میکنم یک نیروی انکارناشدنی هست که ما را هنوز کنار یکدیگر نگاه داشته است، و از حقیقت‌مان نیز محافظت خواهد کرد. نیرویی از جنس همان باوری که عزیزانمان را در راه دشواری که پیمودند مصمم و استوار میکرد.

بیانیه خانواده‌های فروهر، مختاری، پوینده به تاریخ ۱۰ بهمن ۱۳۷۹ در به رسمیت نشناختن رأي شعبه پنجم دادگاه نظامی تهران در مورد متهمان قتل‌های سیاسی پاییز ۷۷ و در مخالفت با حکم اعدام برای چند مامور اجرای قتل که به اعتراف خودشان به «وظیفه‌ی سازمانی» خود عمل کرده‌اند.

دادخواست خانواده‌های فروهر، مختاری، پوینده در یکم آذر ۱۳۸۱ خطاب به کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد برای درخواست تحقیق و بررسی درباره قتلهای سیاسی پاییز ۷۷ پس از مخدومه شدن این پرونده در دستگاه قضایی ایران بیآنکه مسئولان پرونده به وظایف قانونی خود در افشای حقایق و احقاق حق و عدالت عمل کنند.

هنگامی كه محاكمه غيرعلنی اعلام میشود، هيچكس نمی‌داند كه در محضر دادگاه، و آنهم در حضور تنها يك قاضی، چه گذشته است و متهمان چه گفته‌اند. آيا اظهارات گذشته‌شان را تأييد كرده‌اند و يا انكار نموده‌اند. امّا در همين پروندهای كه به دادگاه نظامی ارجاع شده، كاظمی و عاليخانی بارها و بارها گفته‌اند كه حكم و مجوّز شرعی انجام قتلها را درّی نجفآبادی وزير وقت وزارت اطلاعات صادر كرده است...

در تاریخ ۱۲ آذر ۱۳۹۹ زنده‌یاد «حسین دوانی» برادر «پیروز دوانی»‌در گفت‌وگو با «فرشته قاضی»‌ خبرنگار از رسانه رادیو فردا، به جزییاتی از «ناپدید» کردن پیروز دوانی پرداخت. او در این گفت‌و‌گو از پیگیری‌های خانواده‌اش برای یافتن حقیقت درباره پیروز دوانی گفته است. پیروز دوانی، نویسنده و روزنامه‌نگاری بود که در هنگامه جنایت قتل‌های سیاسی سال ۱۳۷۷ به‌دست ماموران وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی ناپدید شد. بیست و شش سال از آن تاریخ می‌گذرد و همچنان حقیقت این پرونده روشن نشده است.