خانم‌ها، آقایان،
بسیار خرسندم که امشب در میان شما حضور دارم تا از شجاعت و پایداری ده زن بهایی که برای باورشان اعدام شدند، تجلیل کنیم.

پیش از این اعدام و در طی سه سال، صدها زن ِ فعال سیاسی و منتقد ایرانی در شهرهای مختلف کشو، از آن میان در زندان بدنام اوین در تهران، اعدام شدند

با این حال، بنا بر کاووش‌های من، اعدام ده زن بهائی به تاریخ ۲۸ خرداد ۱۳۶۲، در شیراز چون نخستین اعدام جمعی زنان در تاریخ معاصر ایران ثبت شده است.

می‌خواهم در این شب یادمان بگویم، در همه این سال‌ها و این اعدام‌ها، به ویژه اعدام‌های گسترده‌ی هم‌میهنان بهائی ما، با سکوت کمابیش همه‌گیرمردم ایران همراه بود. و گاه سکوتی همدستانه.

ما ندیدیم، یا شاید نخواستیم بینیم، که این زنان و مردان، دوستان‌، همسایه‌ها، همکلاسی‌ها ودیگران، که به‌ناگاه در شب و مه «ناپدید» می‌شدند، چون همان یهودیانی بودند که نازی‌ها آنها را برای محرومیت از حقوق خود با ستاره زردی نشان می‌کردند. بهایی‌ها یهودی‌های ما بودند که آن‌ها را نمی‌دیدیم.

من آنها را در خاوران دیدم، که رژیم به آن گورستان نجس‌ها و لعنت‌شدگان نام نهاده بود. «لعنت‌آباد»، مکانی که چهار عضو از خانواده‌ام پس از اعدام، درگورهای جمعی به خاک سپرده شده‌اند. آنجا فهمیدم که داستان ما یکی است و گورستان‌های ما نیز. این گورستان در دو پاره‌ میان بهائی‌ها و زندانیان دین‌ناباور ِاعدام‌شده، تقسیم شده است. زندانیان اعدام‌شده بیشتر در گورهای بی‌نام‌ونشان و جمعی به خاک سپرده شده‌اند.

این همان گورستانی است که جمهوری اسلامی به ویژه امروز می‌خواهد نابودش کند، تا نام‌های قربانیان را از حافظه ما پاک کند و هم‌زمان آثار جنایت خود را از میان بردارد. از چهار ماه پیش، بهائیان به پرداخت بهای قبر از حق خاکسپاری مردگان خود در پاره‌ی آرامستان خود،
محروم کرده‌اند. زمین این آرامستان چون یک ملک خصوصی است که چهل و دو سال پیش بدست آورده‌اند .

در برابر مقاومت بهائیان که از پرداخت باج خودداری می‌کنند، ماموران وزارت اطلاعات فوت‌شدگان را خودسرانه و بدون حضور خانواده‌ها و خاکسپاری بر اساس آیین‌شان، در پاره‌ی گورهای فردی و جمعی زندانیان اعدام شده دفن می‌کند.
ده زن بهائی اعدام‌شده در شیراز نیز به‌دست ماموران امنیتی نظام، در یک مکان نامعلوم و گویا در گورستان بهاییان شیراز بدون حضور و اطلاع خانواده به خاک سپرده شدند، گورستانی که چند سال بعد ویران شد!

امشب می‌خواهم بگویم که داستان ما یکی است، گورستان‌مان نیز یکی است و ما همچنان از حق سوگواری و حتا داشتن یک مزار در کشور پهناورمان محروم هستیم.
امروز وظیفه ماست و باید در کنار هم برای حفاظت از مکان‌های یاد و یادمان و به ویژه ماندگاری خاوران مبارزه کنیم.