هدف حملات گسترده و بیرحمانه محدود به وابستگان سازمان مجاهدین و چپ‌ها نبود و بخش بزرگی از شهروندانی را که هر یک به طریقی خارج از ایدئولوژی دینی حاکم و با اصطلاحات دینی تعریف می شدند، شامل می شده است: مارکسیست‌ها، سوسیالیست‌ها، ملی‌گرایان، اقلیت‌های ملی و مذهبی‌ و بهائیان، طرفداران نظام سلطنتی، نویسندگان، روشنفکران و کلا همه دگراندیشان.

این چهره‌‌ی پیشرو از نسل جوان که تا آن هنگام تنها به شکلی پراکنده، در فضاهای بسته و جمع‌های کوچک امکان بروز می‌یافت ، در روزهای پُر تب‌وتاب جنبش، مرکز توجه افکار عمومی شد، و ظرفیت و توان اجتماعی خود را برای دگرگونی معادله‌های قدرت دریافت و در حافظه‌ی جمعی ما به ثبت رساند .

در فاجعه ۶۷ زنان مستثنی نشدند. صدها زن مجاهد در تهران و شهرهای دیگر اعدام شدند. متأسفانه به دلیل غیبت شاهدان و شاکیان زن، اعدام زنان در این دادگاه در سایه ماند و حتی نادیده گرفته شد. ده ماه پیش از تابستان ۶۷ آن تعداد از زنان زندانی تهران که در گوهردشت بودند، به اوین منتقل شده بودند. اکثر قریب به اتفاق آنها در تابستان ۶۷ در اوین اعدام شدند.

صرف خبر مرگ مردی که آسیب‌هایی جدی به من و هزاران زندانی دیگر و خانواده‌هایمان وارد کرده، حس خاصی در من برنینگیخت اما حسی که خشمگین و منقلبم کرد، از عادی‌سازی‌ای بود که آگهی ترحیم او به نمایش گذاشت. پیرمردی مثل همه حاجی بازاری‌ها و «مظهر حسن خلق و مهربانی». احساس کردم این چهار کلمه پیامی برای ما دارد: از دهن‌کجی تا نوع موذیانه‌ای از فریبکاری، تحریف حقیقت و سیاست فراموشی.
حاج داوود رحمانی مرد. در آگهی مرگ، عکس پیرمردی است معمولی که به «مظهر حسن خلق و مهربانی» هم مزین شده. صِرف خبر مرگ مردی (…)

آقای سپهوند می‌گوید «در بهشت زهراست» و کاغذ سفید تاشده‌ای را به دستم می‌دهد. متن وصیتنامه است. راننده می‌پرسد کجا ببرم‌تان و من آدرس می‌دهم. هر سه با هم آه می‌کشیم. به خانه که می‌رسیم تنها به کسی که در را باز کرده است و هنوز به یاد نمی‌آورم چه کسی بود، می‌گویم «خبر کوتاه بود.» شب خانواده به خرم‌آباد می‌روند و من صبح زود روز بعد به سوی بهشت زهرا می‌روم. قطعه ۱۰۶ گورها همه تازه‌اند.
درنگ نخست
نخستین‌بار اوین را در اواخر سال ۱۳۵۵دیدم، با مادرم به ملاقات بهروز برادرم رفته بودیم. گویا پس از (…)

زخمی که بر پیکر خانواده‌های عزیز اعدام شدگان و همه ما خصوصا با از دست دادن رفقایمان وارد شده، قطعا غیر قابل انکار است و ما عوامل جنایات و همکاران آنان را نخواهیم بخشید ولی اگر حتا یک نمونه شاهد انتقام گیری از این افراد بدون محاکمه باشیم، دیگر این ما هستیم که به تاریخ و آیندگان باید پاسخگو باشیم.
اخیرا پس از انتشار کتابی خاطرات یکی از توابین دهه ۶۰ و باز شدن پرونده سیاه همسرش و نیز درگذشت شاعری با نام ملکشاه یا ج. آبیدر و بدنبال آن افشای گذشته و عملکرد ایشان در قبال زندانیان بند پسران در (…)

به مانند « دیوانگان » میدان ماه مه که دیکتاتوری نظامی را در آرژانتین به چالش کشیدند، مادران تیان آن من نیز گردهم آمده‌اند تا بگویند که این کشتاربا فراموشی به خاموشی نخواهد نشست. هیچ چیز نمی‌تواند آنها را بازدارد و ساکت کند.
آن‌ها صد و بیست و هشت زن هستند که حال دیگر کلا‌ن سال شده‌اند. برای روشن شدن حقیقت تاریخی و اعاده حیثیت در باره عزیزانشان مبارزه می‌کنند که در کشتار میدان تیان آن من کشته شده‌اند. در شبانگاه سه و نخستین ساعات بامداد روز چهار ژوئن ۱۹۸۹ دولت چین با دادن دستور سرکوب به ارتش (…)

خانم فاطمه صادقی، تاسف می‌خورم بر شما که ننگ دفاع از صادق خلخالی را پذیرفته‌اید. چه کسی این جرات را داشت که به توجیه و دفاع از خلخالی که در کنار اسدالله لاجوردی به عنوان سمبل جنایت در تاریخ معاصر ما شناخته شده، این چنین به توجیه و رفع مسئولیت از او پروا‌ کند؟ فکر کردید و فکر کردند که دختر صادق خلخالی می تواند با چند خاطره و حرفهای احساساتی قبح جنایت و جنایتکار را بی‌رنگ و از او رفع مسئولیت کند. به ویژه اینکه این دختر، شما باشید که "پژوهشگری علوم سیاسی" را یدک می‌کشید و مقاله های انتقادی (…)

مقدمه‌ای بر این نقد کتاب
در سال ٢٠١٤، شبکه میانجی‌گران فرامرزی برای اولین بار انستیتو "زنان، صلح و میانجی‌گری" را با انتخاب ٢٥ نفر از زنانی که در جنبش زنان در منطقه خاورمیانه و افریقای جنوبی فعال بودند در استانبول ترکیه برگذار نمود. من هم این افتخار را داشتم که مدیر این پروژه ویکی از مربیان ارشد این انستیتو باشم.
در سال ٢٠١٥ همان گروه برای پیگیری فعالیت‌های یکساله‌شان در بلفاست ایرلند گردهم آمدند. خانم Mary Montague که ایشان هم یکی از مربیان ارشد در ترکیه بودند زمینه تجربه‌ای غنی را (…)

انتشار نوار شنیداری نشست آیت الله منتظری با هیئت مرگ، مسئولین و دست‌اندرکاران آن جنایت را وادار به موضع گیری کرده و تا حدی باعث شکستن فضای سکوت شده است. در این موضع‌گیری‌ از دفاع بیشرمانه گرفته تا انکار و انتقاد، اما طوری وانمود می‌شود که قربانیان این فاجعه تنها زندانیان هوادار مجاهدین بوده‌اند و اعدام صدها زندانی با تعلقات چپ یکسره نادیده گرفته می‌شود. حکم آیت الله خمینی مبنی بر اعدام زندانیان مجاهد را آیت‌الله منتظری در کتاب خاطراتش منتشر کرده‌است. ولی بنا به اطلاعات وی باید حکمی هم در (…)