«حسین مرتضوی‌زنجانی» رئيس وقت دو زندان پر خون «اوین» و «گوهردشت» در دهه شصت، از انجام اعدام‌های بیشتر به‌دست «علی خامنه‌ای» هراسناک است. آیا گفته‌های او بر حقیقت‌ دانسته‌های ما درباره بزرگ‌ترین کشتارجمعی زندانیان سیاسی تاریخ ایران، افزود؟ آیا اظهارات مرتضوی‌ زنجانی می‌تواند به پیشبرد دادخواهی، کمک کند؟‌

مرتضوی از نقش و جایگاه خودش در تابستان ۶۷ هم تصویری مخدوش ارائه می دهد. می گوید استعفا داد چون مخالف بود. از طرف دیگر می گوید کامیونها را دیده و زندانیانی را که در انتظار اعدام بودند. نمی دانیم چقدر واقعیت دارد موضوع استعفا. بعد از کشتار تابستان آن سال در مدیریت زندان تغییراتی داده شد و رئیس جدید، فروتن شد.

به باور من، در این دوران گذار، برای پیشگیری از اعدام هر آن که به این مجازات بی‌رحمانه محکوم می‌شود، باید شکل‌های گوناگون مبارزه را به کار گرفت. به یک شکل مبارزه نباید بسنده کرد. هیچ شکلی را نباید مطلق کرد و شکل‌های دیگر را تخطئه. وانگهی باید با سعه‌ی صدر به روش ها و منش های گوناگون کنشگری روبروشویم. هر کس، هر کاری را که از دستش ساخته است، باید انجام دهد. باید فضایی ساخت که هر کس متناسب با توان و امکاناتش دست به کار شود. پذیرش و احترام به گوناگونی راه‌ها و روش‌ها، امروز بیش از همیشه مهم است.

ما فرزندان اعدام شده گان دهه شصت، درد اعدام و گورستان های دسته جمعی، خشونت و انکار، پیکرهای مفقود شده و سرکوب و تعقیب حکومت حتی برای عزاداری را خوب می شناسیم. این داستان هراسناک تکراری باید پایان بابد.
ما خواهرانه و برادرانه در کنار پدر، مادر، همسر و فرزندان همه اعدامیان این سال ها ایستاده ایم، این داغ داغ همه ماست.

در ادامه گفت‌وگوهای بیداران با «ناصر مهاجر» تاریخ‌پژوه و نویسنده و «رضا معینی» روزنامه‌نگار و کنش‌گر حقوق بشر، به بحث پیرامون این مسائل پرداخته‌ایم. آیا در بوق و کرنا گذاشتن آزادی زندانیان سیاسی «فریب» بود؟ تغییر ظاهری روش‌های سرکوب زنان، به مقاومت نیمی از جامعه چه شکل و شمایلی می دهد را ؟ پیشینه روبه‌روی هم قرار دادن مردم برای پیشبرد سیاست سرکوب به چه زمانی برمی‌گردد و چه مقاومت‌هایی را در پی داشته است؟

در روزهای اخیر با موج آزادی برخی از زندانیان سیاسی مواجه شده‌ایم که بنا به گفته جمهوری اسلامی، این آزادی‌ها در پی «عفو گسترده» یا «عفو عمومی» اتفاق افتاده است.
بیداران در گفت‌وگویی با «ناصر مهاجر» تاریخ‌پژوه و نویسنده و «رضا معینی» روزنامه‌نگار و کنشگر حقوق بشر ابعاد این واقعه را بررسی کرده است.

حال که این گفت‌وگو منتشر می‌شود، دهمین هفته از اعتراضات سراسری مردم ایران پس از قتل «مهسا امینی» می‌گذرد؛ دختر کردی که در پی بازداشت گشت ارشاد به کما رفت و پس از سه روز، جان داد. در این مدت جمهوری اسلامی از خیابان تا زندان و بیدادگاه‌، با ابزارهای سرکوب‌گرایانه و خشونت‌بار خود مقابل پذیرش خواسته‌های مردمی و حرکتی که تمامیت سیستم سیاسی را زیر سؤال برده است، در راستای بقای خود، همچنان خشونت و مرگ به بار می‌آورد.
در این گفت‌وگو، با «ناصر مهاجر» تاریخ‌پژوه و نویسنده و «رضا معینی» روزنامه‌نگار (…)

در ارتباط با محاکمه این پزشک مطلبی از مجله اشپیگل ۱۸ دسامبر ۲۰۲۱ برگزیده ام که از زبان شاهدان اعمال جنایت کارانه این پزشک را به تصویر می کشد.

دوازده سال گذشت! … تابستان هشتاد و هشت و آن ماهِ تیر
دوازده سال گذشت، از روزی که در آن ۱۸ تیر دستگیر و فردای اش به بازداشتگاه کهریزک منتقل شدم. از در و دیوار‌ صدای ضجه آدم‌ها به گوش می‌رسید. ما را در قرنطینه ای جا دادند که نشستن که سهل است، حتی جا برای نفس کشیدن هم نبود. « خدایا اینجا واقعا آخر دنیا است؟» هر یک ساعت برایمان به اندازه روز‌ها بود، پیش خود فکر می‌کردم در کهریزک ساعت ایستاده است. زیر آن آفتاب سوزان، پای برهنه بر سطحِ سیاه داغ، چهار دست و پا بر آسفالتی که گداخته بود، می رفتیم، (…)

هیچ کسی زیر شکنجه عقیده‌اش عوض نمی‌شود. مطلقا. یا ترس از مرگ است، برای کسانی که حکم‌شان اعدام است، یا ترس از شکنجه و درد. درد است دیگر. اگر کسی بگوید زیر شکنجه عقیده‌اش عوض شد و یا همکاری را قبول کرد چون مسلمان شده بود، من نمی‌پذیرم.
در پایان این گفتگو که گمان دارم هم برای ناصر یاراحمدی نفسگیر بود و هم برای من، چند نکته را باید بگویم. ۱۸ شهریور۱۳۹۹، این سال ِ بد، این سال ِ وایرنگر همه‌گیری ویروس کرونا، هبت هفتاد ساله ‌شد. در همان روزهای میانه‌ی شهریور بود که از حضور ناصر یاراحمدی در خارج (…)