هموطنان عزیز با سلام.
ما خانواده‌ها و بازماندگان زندانیان سیاسی عقیدتی جانباخته در دهه ۶۰، به‌ویژه قتل‌عام زندانیان سیاسی در تابستان ۱۳۶۷، هستیم.
یازده ماه است که در گورستان خاوران را به روی ما بسته‌اند. ما بارها با مراجعه و نوشتن نامه به مسئولان، مراکز و نهادهای گوناگون جمهوری اسلامی ایران، خواهان بازگشایی در گورستان برای حق سوگواری و حضور بی قید و شرط بر سر مزار عزیزان‌مان بودیم ولی تا کنون پاسخی نگرفته‌ایم.
نامه دادخواهیِ اخیر ما نیز، پس از مراجعه به نهادها و مراکز نامبرده و ماها سرگردانی، از سوی شورای تأمین استان تهران، به وزارت اطلاعات ارجاع داده شد؛ که پس از گذشت چند هفته و پیگیری دادخواهان، مسئولان وزارت اطلاعات با برخوردی اهانت آمیز و به صراحت، بر پاسخگو نبودنشان تأکید کردند!
اینک، آخرین نامه‌ی بی پاسخ‌ِ بازماندگان را که پیوست است، برای آگاهی شما مردم شریف ایران، منتشر می‌کنیم.

اینجا خاوران است در حومه‌ی تهران. مکانی حذف شده از تاریخ و جغرافیای رسمی که پیکر صدها اعدامی سیاسی دهه‌ی شصت را در خاک خود جای داده است. اینجا سوگواری و یادآوری ممنوع است. بوته‌ها و درختچه‌ها ریشه‌کن. اینجا هیچ نشانه‌ای ماندگار نمی‌ماند، مگر با پایداری بازماندگان.

۱۹ سال بعد٬ در بیستمین سال‌گرد کشتار سال سیاه ‍۱۳۶۷ باید کاری می‌کردم؛ اما نمی‌دانستم چه کاری؟ دولت نخست «محمود احمدی‌نژاد» بود و سال‌های شکست اصلاح‌طلبان، سال‌های وب‌لاگ نویسی و ورود اینترنت به زندگی ما. آن روزها تصاویر بیشتری از خاوران می‌شد یافت، از جمله تصویر گلی میخک روی خاک خاوران.

در جای‌جای این خاک شور عشق نهفته است. مادران را می‌بینم هریک در گوشه‌ای نشسته‌اند با دسته‌گلی و قلبی سوزان و چشمانی که دیگر در آن اشکی نمانده. زنان جوان با کودکان‌شان گل‌ها را در سراسر این خاک می‌گذارند؛ کودکانی که حالا بسیاری‌شان مادر و پدر شده‌اند.

فراموش نکنیم که امروز خانواده‌های زندانیان اعدام شده و به خاک افتاده در پاره‌‌ی زندانیان اعدامی‌های خاوران هستند که بهای این پایداری را با نابود شدن یاد و یادمان و گورهای فردی و جمعی عزیزان خود می‌دهند. فردا این ایران است که از پاره‌ای پُر رنج و تجربه در تاریخ خود بی‌بهره می‌شود.

افزون بر دو بهایی که در سال گذشته در محل گورهای جمعی و فردی خاوران به خاک سپرده شدند، از تاریخ ۱۵ فروردین ۱۴۰۲ (۴ آوریل ۲۰۱۳ ) تا ۱۴ اردیبهشت ۱۴۰۲ ( ۴ می ۲۰۲۳)، هفت باورمند دیگر به دیانت بهایی بدون آگاهی و حضور خانواده‌هایشان در این مکان دفن شدند؛ ترفند شناخته شده‌ی در برابر هم قرار دادن قربانیان و نابود کردن سند جرم که وزارت اطلاعات جمهوری اسلامی پیگرانه به پیش برده است.

ما خانواده‌های خاوران از همه جان‌های آگاه درخواست می‌کنبم به چنین حذف حافظه جمعی کشورمان توجه کنند و صدای اعتراض خود را در هر تظاهرات و سخنرانی بلند کنند و آن را فاجعه‌ای مربوط به گذشته تلقی نکنند.

خاوران جایگاه پیکرهای پاک عزیزان ما است که فریاد آزادی خواهی شان را در گلو خفه کردند. خاوران سند تاریخی کشتار زندانیان سیاسی در دهۀ ۶۰ و به‌ویژه قتل‌عام تابستان ۶۷ است که نباید به فراموشی سپرده شود. ما خانواده های زندانیان سیاسی اعدام شده در دهۀ ۶۰ و تابستان ۶۷ هر گونه بی حرمتی، تعرض، تخریب و تغییر در خاوران را محکوم می کنیم.

ما از وجدان‌های بیدار می‌خواهیم از پایداری و حق خاکسپاری بهاییان در آرامستان‌های ویژه خود همچنین از خانواده‌های اعدام‌شدگان برای ماندگاری خاوران حمایت کنند.

حصار نرده، مانع بود ولی پنهان نمی توانست کرد راز خاوران را. رهگذران می توانستند آن سکوت گورستان بی نام و نشان را ببینند، و ببینند که خانواده ها با دسته های گل می آیند روزهای جمعه و خاک را گل افشان می کنند.